§ 1. Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.
§ 2. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.
§ 3. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.
Błędne jest twierdzenie, iż obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci trwa z zasady do 18 roku życia, lub do ukończenia przez dziecko nauki w szkole publicznej w systemie dziennym, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia. Obowiązek alimentacyjny (czas jego trwania) może zostać ustalony przez sąd. Sąd bada zasadność istnienia obowiązku alimentacyjnego na wniosek. Przesłankami do wygaśnięcia obowiązku może być np. ukończenie edukacji i możliwość samodzielnego utrzymania się osoby alimentowanej. Alternatywą dla sprawy sądowej może być umowa miedzy stronami: osobą alimentowana i zobowiązanym do (płacenia) alimentów; o ustaniu obowiązku alimentacyjnego.
Ustalenia takie zawsze warto poczynić w formie pisemnej.
Wyjątkiem jest świadczenie wobec dziecka niepełnosprawnego, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie (tu obowiązek alimentacyjny nie wygasa - alimenty mogą być płacone dożywotnio).
Do ukończenia 18 roku życia alimenty płacone są "do ręki" drugiemu z rodziców (lub innego opiekuna prawnego), lub sąd w wyroku określa inny sposób realizacji świadczenia (np. część kwoty jest płacona bezpośrednio na szkołę czy zajęcia dodatkowe). Po ukończeniu 18 roku życia alimenty płacone są dziecku, a nie drugiemu z rodziców - z mocy ustawy wygasa przedstawicielstwo ustawowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz